Związek na odległość

Witajcie. Wczoraj przeglądając Instagram  natrafiłam na post odnośnie związku na odległość. Wróciły moje wspomnienia, bo byłam w takim związku przez 3 lata. Nie byłam przygotowana na to, chyba nikt nie jest. Życie samo się tak potoczyło, że cały okres mojego studiowania mieszkałam w Rzeszowie, natomiast mój chłopak, a obecnie mąż mieszkał i pracował wtedy w Londynie. Trzy lata to długo, nauczyłam się przez ten czas funkcjonować w takim układzie, wypracowałam sobie pewne nawyki działania, które pozwoliły mi przetrwać ten czas, nie powiem że bezboleśnie, ale znośnie. Nie wspominam czasów studiów źle, wręcz przeciwnie, byłam nawet zadowolona z mojego życia wtedy, więc wniosek z tego taki, że da się żyć w związku na odległość i nie zwariować. 

Dlaczego związek na odległość?

Krzyśka poznałam zanim poszłam na studia, już wtedy wiedziałam, że pracuje w Anglii, ja już miałam zaplanowane że idę na studia od października, nie brałam nawet pod uwagę innej ewentualności. Zresztą znaliśmy się za krótko żeby przyszło mi do głowy z nim tam wtedy pojechać. Z perspektywy czasu uważam, że to dobrze, bo mam skończony licencjat. Poza tym te 3 lata były takie niby w związku, ale jednak miałam dużo wolnego czasu tak jakbym była singielką. Wykorzystałam ten czas na rozwój - studiowanie, praca w kinie, wolne miałam tylko wieczory podczas których ćwiczyłam, uczyłam się angielskiego albo czytałam książki, czułam że mam dobry czas pod względem samorozwoju, nie czułam się nieszczęśliwa, choć pamiętam że były dni, kiedy płakałam w poduszkę. 

Jak przetrwać?

Uważam, że jest kilka czynników, które decydują czy dany związek na odległość przetrwa. 

Po pierwsze ludzie muszą czuć, że naprawdę im na sobie zależy. To musi być mocna więź i wzajemne zrozumienie. Słaby związek nie przetrwa. Obie strony muszą czuć potrzebę wzajemnego kontaktu. My rozmawialiśmy codziennie wieczorem po dwie godziny, czasem godzinę, a przez resztę dnia mieliśmy kontakt poprzez pisanie. Te wieczorne rozmowy były już tradycją. Opowiadaliśmy sobie jak minął nam dzień, co się wydarzyło i snuliśmy plany na przyszłość. Pamiętam jaka byłam zła jeśli któregoś dnia o 19 nie było telefonu, bo na przykład coś się przedłużyło w pracy. Gdyby takie sytuacje były nagminne, nie wiem czy bym dała radę. 

Właśnie te wspólne plany też są ważne. Krzysiek przyjeżdżał do Polski co 1,5 miesiąca, czasem 2, najdłuższa nieobecność to było 3 miesiące. Zawsze wiedziałam kiedy przyleci i odliczaliśmy dni do tego czasu, planowaliśmy co będziemy robić, gdzie pójdziemy, gdzie pojedziemy na wycieczkę. To pomagało. Wiedziałam, że te 2 miesiące miną i spędzimy wspólnie super czas. Zawsze gdy był w Polsce staraliśmy się ten czas dobrze wykorzystywać, to były takie wakacje. Dużo wychodziliśmy do restauracji, spacerowaliśmy po galeriach handlowych (oboje lubimy się tak szwendać i oglądać ciuchy, wiem że nie każdy to lubi  :P), oglądaliśmy razem filmy, piliśmy wino  - mega miło wspominam te jego przyjazdy.

Poza tym istotne jest też to żeby ogólnie mieć w życiu zajęcie. Ja wtedy studiowałam i znalazłam sobie jeszcze pracę, w której spędzałam praktycznie cały wolny czas poza uczelnią i to mi pomagało. Nie siedziałam sama nudząc się w domu i rozmyślając, że jestem samotna, bo nie miałam na to czasu. Gdybym nie miała tej pracy, podejrzewam że przeszłabym to o wiele gorzej. Dzięki pracy i studiom miałam poczucie, że idę do przodu, nie dość że się uczę to jeszcze zarabiam (były to grosze, ale bardziej o to poczucie samodzielności i dumę z siebie chodziło) czułam się ze sobą dobrze, nie jak męczennica czekająca w czterech ścianach na faceta, który jest daleko.

Kolejną rzeczą dzięki której uważam że daliśmy radę i nadal jesteśmy razem było to, że bardzo szybko zaczęliśmy rozmawiać o tym, że gdy skończę licencjat to pojadę do Londynu i razem zamieszkamy. Ja lubię zmiany, lubię jak coś się dzieje - ten wyjazd stał się moim marzeniem. Wyobrażałam sobie jak to będzie - wielki świat, wielkie miasto, my razem, nowa praca, nowi ludzie, język - wszystko mnie ekscytowało. Wiedziałam, że teraz jest czas na naukę języka i przygotowanie, a potem pojadę i będę przeżywać swoją przygodę. Gdy minęło 1.5 roku cieszyłam się, że połowa już za mną, jeszcze tylko 1.5 roku i pojadę i tak jakoś ten czas nam upłynął. W między czasie Krzysiek zorganizował mi chyba 2 albo 3 wyjazdy do Londynu. Raz byłam tam przez miesiąc, mieliśmy taki przedsmak tego jak będzie tam wyglądało nasze wspólne życie. To było fajne. Ja - dziewczyna, która nigdy nie wyjeżdżała za granicę, byłam podekscytowana, wszystko mi się spodobało  i jeszcze bardziej chciałam przeczekać i zacząć tam nowy rozdział. 

To my podczas jednej z naszych sobotnich wycieczek po Londynie ;)

A to my w naszym pokoju w Londynie, w którym mieszkaliśmy razem 3,5 roku. Było trochę ciasno ;)

Czy warto się angażować w taki związek?

Z  mojego doświadczenia wynika że tak, ale tylko jeśli dobrze się z tym czujemy. Nie mówię, że mamy być zadowoleni z takiego ułożenia spraw - ja też nie byłam, ale w życiu czasem warto przetrwać coś trudnego żeby potem było lepiej. Trzeba sobie dobrze przemyśleć dlaczego mamy być osobno, co nam to da, czy jest sens tego poświęcenia. U nas powodem była Krzyśka praca, tam zarabiał dużo więcej niż zarobiłby w Polsce, miał dobre warunki, dobrą pracę. Szkoda było wtedy to zostawić. Jego marzeniem było wykończyć dom w Polsce, a pobyt w Anglii mu to umożliwił. Dziś razem mieszkamy w tym domu, nie mamy na głowie kredytu, więc uważam że było warto. Nie zawsze byłam taka mądra, nie raz mu wyrzucałam, że mnie zostawia, że ma mnie gdzieś, tylko praca się liczy.. Trudne momenty w takiej sytuacji są chyba nieuniknione, jeśli nam na drugiej osobie zależy to pojawia się złość, to zupełnie normalne. Ale ta złość nie była cały czas. Większość czasu żyłam swoim życiem widząc w tym wszystkim sens i to jest chyba najważniejsze. No i też to żeby wiedzieć, że ta druga osoba nas nie olewa i nie jest w takim związku z wygody tylko z musu, ale to łatwo dostrzec i jeśli są wątpliwości to uważam, że lepiej zakończyć taki związek na odległość. 

Podsumowując moja historia związku na odległość skończyła się pozytywnie. Po 3 latach spakowałam manatki i poleciałam z jednym pudłem rzeczy, zamieszkałam w małym pokoju, ale z ukochanym u boku. Żyłam tak kolejne prawie 4 lata. W maju wzięliśmy ślub i już mieszkamy razem  w Polsce, czyli da się. Warunkiem jest dla mnie to żeby mieć wspólny cel i chęci do zmian, taki układ nie może trwać wiecznie. 

Co wy myślicie o takich związkach, macie takie doświadczenia? Chętnie poczytam wasze komentarze na ten temat ;)

Pozdrawiam!