Dlaczego nie chcę już nigdy mieszkać za granicą?

Witajcie! 

Do Polski wróciłam w marcu, po 3.5 roku pobytu w Londynie. Naszła mnie ostatnio myśl, że jest mi tu dobrze i za żadne skarby nie chciałabym już wrócić do tej "krainy mlekiem i miodem płynącej" - jak myśli wielu Polaków mieszkających w Polsce o Wielkiej Brytanii. Oczywiście wiem, że są ludzie, którzy ułożyli sobie tam życie i są szczęśliwi, nie można każdego wrzucać do jednego worka, ale ja najlepiej czuję się w swoim kraju i dziś chciałabym Wam opowiedzieć dlaczego ;) 

Jaki był pierwszy rok? 

Moja historia jest mam wrażenie trochę inna niż większość emigracyjnych opowieści. Z reguły ludzie mają tak, że początki są trudne, a z czasem coraz lepiej odnajdują się na obcej ziemi. U mnie było odwrotnie. 

Pierwszy rok wspominam super. Miałam wtedy 22 lata, był to 2016 rok. Zaraz po skończeniu licencjatu spakowałam z radością cały swój mały dobytek do jednego kartonowego pudła i przeniosłam go z pokoju w Rzeszowie do pokoju w Londynie. Moja ekscytacja była ogromna - czułam się dumna, że mam odwagę podjąć taką decyzję, wyjechać, zobaczyć nowy kraj, nauczyć się języka, czułam się taka światowa. Wszystko było nowe, inne. W wieku 22 lat nie ma się jeszcze dużych wymagań mieszkaniowych, większość moich znajomych nadal mieszkała w takich pokoikach w Polsce, bo poszli na magisterkę, więc nie czułam się w żadnym wypadku przez to źle, że mieszkam w słabych warunkach. Każdy tak wtedy miał w moim otoczeniu. Poznawałam wszystko przez pierwszy rok, podejmowałam się różnych prac i nawet jeśli były one ciężkie i mało płatne to się cieszyłam, bo nie potrzebowałam wtedy wiele. Każdy zarobiony w pralni czy fabryce grosz wydawałam na swoje potrzeby i byłam zadowolona, postanowiłam sobie, że pierwszy rok poświęcę na zwiedzanie i korzystanie z życia. Pamiętam że przez pierwszy rok mojego pobytu byłam bardzo szczęśliwa. 

Kiedy zaczęły się schody?

Po pewnym czasie zaczęłam czuć się wszystkim przytłoczona. Muszę przyznać, że nie miałam za bardzo na co narzekać, bo miałam trochę szczęścia. Dostałam pracę biurową po roku pobytu, na początku na 5 godzin dziennie, więc nadal starczało mi tylko na życie, nic nie odkładałam. Po kolejnym roku zwiększono mi ilość godzin i ostatnie dwa lata były już bardziej owocne. Pracę lubiłam, była lekka i przyjemna, dodatkowo uczyłam się tam angielskiego, bo rozmawialiśmy na co dzień w tym języku, więc to było na plus. Postawiliśmy sobie z Krzyśkiem cel - rezerwujemy datę ślubu. Teraz wiem, że pomysł był szaleńczy i nieprzemyślany, ale my tak często podejmujemy decyzje :P Zarezerwowaliśmy spontanicznie salę na 170 osób.. Dodatkowo w tym samym czasie mieliśmy budowę, praktycznie od podstaw wykańczaliśmy dom, więc pieniędzy było potrzeba dużo, więc nasze życie przez ostatnie dwa lata polegało na pracy i oszczędzaniu. Już nie było tak kolorowo. 

Co mi się w Anglii nie podobało?

Pomijając fakt naszych wydatków i prywatnych spraw, było wiele rzeczy, które mi się tam po prostu nie podobały:

• styl życia ludzi - ludzie tam żyją inaczej, mają inną mentalność niż w Polsce. Większość ludzi nie zwraca uwagi na wygląd, makijaż. Ja lubię takie rzeczy (no trudno, jestem typowo dziewczyńska i nic na to nie poradzę :P) lubię w Polsce to, że idąc ulicą widzę fajnie ubranych, schludnych, zadbanych ludzi. Mam ochotę przez to sama bardziej o siebie dbać. Tam wszystko wydawało mi się takie niechlujne, byle jakie. Widok kobiety z wałkami na głowie w metrze czy w piżamie w sklepie nikogo nie dziwi i jest codziennością. 

• domy - o domy też nikt nie dba, są stare i rozwalające się. Mało kto ma mieszkanie na własność, wszyscy wynajmują stare, brzydkie domy za ogromne pieniądze. Nikt nie remontuje, nie dba o nie, bo to nie są ich własne domy tylko wynajmowane. Idąc londyńskimi ulicami czułam przygnębienie, było szaro, betonowo, brudno. Tylko centrum jest ładne i przyjemnie się tam spacerowało, ale nikt ze średniej klasy w centrum Londynu nie mieszka, więc bywało się tam rzadko. A widok szczura przy kanale wracając z pracy był już po czasie dla mnie normalnością :P

• konsumpcjonizm - zamiłowanie ludzi do marek, szpanowanie. Nie rozumiałam tego, że ktoś wydaje kupę kasy na markowy zegarek albo torebkę, a mieszka w warunkach godnych pożałowania. Oczywiście nie każdy taki jest, ale zauważyłam, że jest takich osób więcej. W Polsce mamy trochę inne priorytety, co bardzo cenię.

• wakacje na kredyt - każdy co roku musi pojechać na wakacje niezależnie czy ma na to środki. Wielu Anglików żyje z kredytu na kredyt, kredyt na wakacje jest czymś normalnym. 

• język - w pracy rozmawiało się po angielsku nawet z pracującą obok mnie Polką ze względu na to, że szefowa była innej narodowości i siedziała cały czas obok nas. Doceniam bardzo fakt, że tak było, bo zmusiło mnie to do nauki, zapamiętałam mnóstwo słów, mój angielski poszedł do góry i z czasem śmiałość w porozumiewaniu się tym językiem również, ale jednak to nie jest to samo co rozmowa w ojczystym języku. Było mi wielokrotnie głupio, bo moje współpracownice spędziły w Anglii po 20 lat i mówiły bardzo dobrze, a ja robiłam błędy, brakowało mi słów, często czegoś nie zrozumiałam, coś przekręciłam. Czułam się zawsze jakby obok, gorsza. Uważam, że najlepiej jest rozmawiać w ojczystym języku, wtedy człowiek czuje się najbardziej swobodnie, może się najlepiej wyrazić. Tego mi bardzo brakowało. 

• mnogość kultur - otaczali mnie ludzie z Indii, Rumunii, Węgier, Hiszpanii, Bangladeszu i wielu innych krajów. Niektóre kultury są naprawdę inne, mają inne zwyczaje, święta, potrawy. Brakowało mi poczucia jedności jakie ma się w Polsce. Mam tu na myśli np. to że gdy jest Wigilia każdy wie że dziś Wigilia, że zasiądziemy do stołu wieczorem i będziemy jeść 12 potraw. W Anglii gdy ja myślałam o tym, że dziś Wigilia reszta ludzi w moim otoczeniu miała zwykły dzień. Czułam się wrzucona do worka z różnymi ludźmi, z którymi nic mnie nie łączy. Jakbym była puzzlem niepasującym do układanki. 

• brak rodziny i przyjaciół - mieszkając za granicą, obojętnie gdzie, trzeba się nastawić, że ominą nas uroczystości rodzinne, spotkania. Nie zawsze da się przylecieć na ślub przyjaciółki czy na święta. Spędzanie Sylwestra tylko we dwoje jest fajne do pewnego momentu. Po kilku takich Sylwestrach ma się ochotę na coś innego i kolejny wieczór tylko we dwoje zaczyna smucić. Zwłaszcza gdy ogląda się zdjęcia rodziny w Polsce, która razem świętuje, a my jesteśmy daleko sami. Oczywiście można znaleźć sobie nowych przyjaciół, którzy niejako zastąpią rodzinę. Wielu Polaków w Londynie z mojego otoczenia spędzało święta z innymi Polakami - znajomymi. Dla mnie jednak to nie to samo i jest to dla mnie jakiś ich sposób na zapełnienie pewnej pustki, mimo że do tego się nie przyznają. 

Za co lubię Polskę?

Do Polski wróciłam do własnego domu. Nie muszę się już martwić o to, że zostawię brudny garnek w kuchni na 10 minut i współlokatorom będzie to przeszkadzać. O wiele łatwiej jest w Polsce zamieszkać samemu niż w Londynie, gdzie czynsze są horrendalne. Widać to po tym, że jednak większość emigrantów mieszka tam właśnie "na pokojach". Gdy przychodzą święta wszyscy w moim otoczeniu je znają, nie muszę nikomu tłumaczyć jakie mam tradycje wielkanocne czy że dziś jest Święto Zmarłych. Czuję się przynależna do społeczności, czuję że inni są tacy jak ja, mają takie same obyczaje i jest to na prawdę fajne uczucie. Jadę w niedzielę na obiad do mamy zamiast włóczyć się po galerii handlowej z braku zajęcia. Nawet zakupy w Biedronce są dla mnie przyjemniejsze niż w angielskim Sainsbury's, bo wszyscy wokół mnie mówią w moim języku,  znam większość produktów na półkach i znajdę wszystko co potrzebne mi do gołąbków bez problemu ;) Mogę pójść latem na targ gdzie kupię świeże warzywa, zjeść prawdziwy twarożek, poczuć smak polskich ziemniaków, ogórków, fasolki. To takie błahe rzeczy, a gdy przez kilka lat jest się od nich odciętym naprawdę cieszą. Zauważyłam też, że w Polsce jest jednak więcej słońca, mimo tego co niektórzy mówią, że klimat się zmienił i wychodzi już na to samo. Lato w Polsce było dla mnie piękne i bardzo mi w Anglii brakowało takiego lata. Lubię to, że mogę wyjść na spacer do lasu, a nie do parku pełnego ludzi. To że po drodze spotkam sąsiadkę i z nią porozmawiam o tym, co gotuje dziś na obiad. W Anglii nie wie się nawet jak ma sąsiad na imię. Mogłabym tak długo wymieniać. 

Czy żałuję wyjazdu?

W żadnym wypadku nie. Cieszę się, że przeżyłam taką przygodę. Na pewno mnie to ukształtowało, pokazało mi jakie mam priorytety, do czego chcę w życiu dążyć, że chcę mieć swój mały kąt, ale swój, bez obcych ludzi. Poznałam wartość obecności rodziny i przyjaciół w życiu. Zobaczyłam że pieniądze to nie wszystko, są ważne, ale to tylko dodatek. Gdy brakuje innych rzeczy, one same nie dadzą szczęścia. Lepiej mieć mniej, ale mieć w życiu pewien balans. 

Uważam, że wyjazd za granicę to super sprawa na rok, dwa żeby odłożyć trochę, pozwiedzać, nauczyć się języka i docenić swój kraj. Nic tak nie uczy pokory jak emigracja. 

To pewnie kwestia charakteru, są ludzie którzy świetnie odnajdują się na emigracji, cieszą ich te markowe ciuchy dostępne tak łatwo, lubią te weekendy spędzane w galeriach handlowych  i kawiarniach, czekają na coroczne wakacje na kolejnej gorącej wyspie. Jednak to nie dla mnie na dłuższą metę i jestem wdzięczna, że mogłam już zakończyć etap Londynu. Teraz na nowo odkrywam i doceniam mieszkanie w Polsce ;)  

A jakie są wasze doświadczenia z wyjazdami za granicę? A może ktoś mieszka na stałe poza Polską i jest zadowolony? Dajcie znać w komentarzach, wszystkie czytam i cieszę się, gdy dzielicie się swoim zdaniem ;) 

Zapraszam też na mój Instagram terazszczescie, gdzie jestem codziennie :) 

Pozdrawiam!